Introduction

[ภาษาไทยอ่านต่อด้านล่าง]

In a world that often places value on external appearances and accomplishments, it’s easy to forget a fundamental truth: we are all human. My name is Kurt, and I am here to remind you that every one of us carries our own burdens, questions, and imperfections. When stripped of titles and societal labels, what remains is a shared experience of being human. In this blog post, I will explore my journey, filled with trials and tribulations, and emphasize that I’m just human — like you. Together, we can delve into the beauty and struggles of our common existence, celebrating the fact that we are all navigating the complexities of life.

Through powerful lessons learned from personal pain and growth, I hope to bridge the gap between our individual experiences and highlight our shared humanity. Life’s challenges can create feelings of isolation, but they also serve as catalysts for connection and understanding. By embracing our imperfections, we allow ourselves to truly see one another, fostering empathy and compassion. Join me on this journey of exploration and acceptance as we uncover the profound truth that underlies our collective human experience: I’m just human — like you.

Exploring my humanity: Understanding that I’m just human — like you

When we peel back the layers of our lives, we often find that beneath the surface, we share a common thread of humanity. I want to emphasize that regardless of our backgrounds, appearances, or circumstances, we all possess the same basic traits—hands, feet, minds, and hearts. Each of us carries pain, questions, and imperfections that make us unique yet remarkably similar. The essence of my message is straightforward: I’m just human — like you. This acknowledgment allows us to connect on a deeper emotional level, fostering understanding and empathy between us.

By embracing our shared humanity, we can break down the barriers that society often imposes upon us. We live in a world that frequently judges and categorizes individuals based on superficial traits, leading us to forget that we are all navigating our struggles. Each mistake I made was not just a reflection of my character; it was a glimpse into the universal experience of being human. Acknowledging this allows us to resonate with one another's journeys, knowing that we have all faced moments of doubt and fear. When we recognize that we are all simply trying to make sense of life, we create a safe space for honesty and healing. Together, we can foster a community where our imperfections are celebrated, and our humanity is the foundation of our connection.

Lessons from pain: A journey of acceptance and growth — I’m just human — like you

Life has a way of teaching us important lessons through our most painful experiences. As I navigated the twists and turns of my own journey, I realized that pain is not just an obstacle to overcome; it is a powerful catalyst for growth and understanding. Each setback, each time I stumbled, provided me with valuable insights about myself and the world around me. I learned that my failures do not define me; rather, it is my response to them that shapes my character. Accepting this truth was liberating, allowing me to move forward with a sense of purpose and authenticity.

Throughout this journey, I discovered that vulnerability is a strength, not a weakness. By embracing my imperfections and sharing my experiences, I found that others resonated with my struggles. Many people face similar battles, and through my honesty, I created connections that transcended superficial interactions. We all bear wounds, and it is these scars that unite us in our shared humanity. In acknowledging that I am just human — like you — I foster deeper relationships and cultivate an environment of empathy and compassion, allowing us to heal together.

Finding connection through imperfection: Embracing our shared humanity — I’m just human — like you

As I reflect on my life experiences, I realize that our imperfections shape our identities and foster connection. Each scar tells a story, and each mistake reveals an opportunity for growth. I often find solace in the idea that everyone has faced some form of struggle. By openly discussing our flaws and vulnerabilities, we allow others to see themselves in our narratives. This shared understanding creates a profound connection that transcends superficial differences. When we accept our own humanity, we naturally extend that acceptance to others, inviting a sense of community built on empathy and shared experiences.

In a world that often pressures us to present perfected versions of ourselves, embracing our authentic selves is a radical act of courage. The act of admitting our imperfections not only liberates us but also paves the way for deeper relationships. By showing vulnerability, we encourage others to do the same, breaking down walls of isolation. When we acknowledge that we are all navigating the complexities of life, we foster a sense of belonging. After all, the truth is that I’m just human — like you. Together, we can walk this path of exploration and healing, supporting each other as we navigate our journeys.

You don’t need to know what I look like.

Whether I’m attractive or not, skinny or overweight, rich or poor — none of that really matters.

The only thing I want you to see is

my humanity — which is no different from yours.

I have hands, feet, a mind, and a heart.

I carry pain, questions, and mistakes just like everyone else.

I’ve made my share of mistakes.

Maybe not the same as yours.

Maybe not as serious as someone else’s. Or maybe they were too heavy for some to forgive.

But I believe — that everyone has, at some point, lost their way, fallen, or done something they later looked back on and thought:

“I shouldn’t have done that…”

And that… is what it means to be human.

We grow up in a world that shapes us to become “the right kind of person.”

To fit in. To be accepted.

So much so, that we forget we have the right to simply be ourselves —

Even if we’re imperfect. Even if we’re scarred. Even if we’re still full of questions.

I’m not anyone special.

I’m just an ordinary person trying to be honest about my mistakes.

Not because I want pity.

But because I believe that the day we’re brave enough to admit our own imperfections

is the day we begin to understand others — without rushing to judge them.

And maybe…

that’s where healing begins.

For ourselves. And for each other.

I wasn’t born to be a “therapist” or a “spiritual teacher” by definition.

I’m just a regular human — who once lost his way in life.

I grew up with gaps in my family, in a capitalist world that set invisible traps for a child who didn’t understand himself, and no one helped him make sense of the world either.

My teenage years were full of emptiness. I tried to fill that void through “acting out” —

Sometimes by getting addicted to friendships, substances, or peer approval.

So much so that I did things I’m not proud of — like stealing — just to feel seen,

just to feel like I belonged.

I used to think that having something new, looking cool, or taking risks would earn me love — or at least keep me from being alone.

But it was all an illusion.

Built on fear and lack inside me.

I was distant from the word “home,” even while living under the same roof.

But as I grew older, and became a father —

I began looking back at my childhood with new eyes.

And I realized that the pain from back then was teaching me something now...

It was telling me:

We all have the chance to break the cycle.

We all have the choice not to unknowingly pass down the pain we inherited.

Today, I don’t try to present myself as anyone special.

I’m just a father doing his best to understand his child,

a son who finally understands his own parents now that he’s walked in their shoes,

an ordinary person who hopes the next generation won’t get lost the way I once did.

And I’m Kurt —

someone who wants to use every life experience — the good and the bad —

to become a bridge

so someone out there can find their way back to themselves a little easier.

No one asked if we wanted to be born.

There’s no tutorial. No restart. Just:

“Hey, you’re born now. Good luck!”

And from that point on, we’re left to “survive” in a world that often feels more fucked up than we expected.

Life’s journey doesn’t always start with perfection.

Nature seems to drop us right into Hard Survival mode—

beginning with pain, loss, and the desperate search for meaning

in a world that often feels dark and inescapable.

My Fucking life—shit, I mean my life—is full of crashes, mistakes,

and constant efforts not to fall apart further.

Every time I fall, I learn something new—like the universe is teaching me a lesson,

even if it has zero mercy.

But those moments—

They’ve shaped me. Made me stronger.

Not just surviving, but understanding.

But hey—

life didn’t start like some perfect shampoo commercial.

It started rough. Painful.

And sometimes, just downright meaningless in the most frustrating way.

Everything I’ve been through felt like leveling up through suffering.

Pain didn’t make me weaker—

It slapped me awake.

Showed me that even in pain, there’s hidden power:

The power of someone who refuses to die stupidly in a system

that doesn’t give a damn about us.

And in the darkest days of my life,

I saw something.

“Truth” doesn’t show up as happiness.

It shows up as a punch in the face—

the kind that forces you to finally look at yourself.

That’s it… the turning point.

My journey wasn’t about conquering life’s drama.

It was about gradually being led to something bigger—meaning.

Not the kind measured by money in the bank

or followers on Instagram.

But by the moment I could be human again—

without pretending.

And now…

I’ve made a choice.

To build something.

Something that doesn’t just help me survive,

but might help someone else out there

who’s falling apart too.

To know:

They’re not crazy.

Not broken.

And they don’t have to give up.

If you’ve read this far…

Maybe you’re searching for something too—

Meaning, truth, or maybe just a way out of the hamster wheel we call “daily life.”

So I invite you to hear my story—

Not because I’m better than you,

but because I’ve been broken too.

And maybe…

getting nosy about my mess

might just help you start making sense of your own. :)

Prologue: From Pain to Light

“I was born in Chiang Mai, far from the gleam of Bangkok—

in a Christian family that people might call ‘good folks.’

But the truth? I’m a child of peak-level drama.”

On the surface — my family looked perfect.

We had a house, religion, blessings, and picture-perfect family portraits.

Behind the scenes?

A Netflix script couldn’t write this kind of chaos.

My parents separated when I was three.

From a child who had everything—

I became a wanderer within my own family.

The business collapsed. Grandpa drank. The home shattered into pieces.

I became a burden passed around by whoever had time.

Outwardly I smiled, joked, acted strong like a water commercial.

Inside?

A vast emptiness that no one ever told me was not supposed to feel normal.

I became the master of saying “It’s fine.”

So good at it, everyone around me felt okay—

But I was exhausted.

Living every day performing “okay,”

when the truth was I’d never actually been okay.

Yes… I once told myself: “It’s not a big deal.”

Because admitting it was a big deal

would mean admitting my life was truly falling apart.

But deep inside, it wasn’t just a mess—

It was emotional homelessness.

No matter how many beds I slept in,

I never felt “safe.”

But I didn’t die. I didn’t vanish. I’m still here.

And I’m writing this for you because I believe—

if you’re reading this, you’re probably trying to survive something too.

If you’ve ever felt like a side character in your own life—

congratulations, you’ve just found a fellow warrior.

A Childhood Full of Questions… and the Big One: “Who the hell am I in this messed-up world?”

I grew up in a prestigious red-and-white private school in Chiang Mai—

a place full of rich kids, good looks, famous parents,

and fake politeness passed down from privilege.

Capitalism taught me to value things,

just to fit in—more than it ever taught me to learn.

I searched for myself in every activity:

Sports, art, music—

until I found the sound of a guitar string

that pierced my heart deeper than any human voice ever could.

I started a band. Became the lead singer.

Entered contests. Got applause.

But believe me—

even when an entire crowd looked at me on stage,

I still felt like I didn’t belong anywhere.

My family wanted me to be smart, studious—have a future.

But my heart floated like the morning mist over Doi Suthep—

lost in questions no one could answer:

“Why are we even alive?”

Luckily, my mom—

the only one who seemed to understand—

never said much,

but her eyes said:

“If you’re going to go crazy, I’ll stand by you.”

And that craziness began with love—

my first love.

A girl from another school I loved like she was a fairy tale princess.

When we were 15, she got pregnant.

And I thought—

I’ll fight for this. I’ll take responsibility.

Teen dad? Fine. I’ll step up.

But she chose to have an abortion.

And I didn’t even get the chance to understand what was happening.

My entire world shattered—HD clarity, no censorship.

My heart was glass, breaking into shards sharp enough to wound anyone who stepped near.

Grief, anger, confusion—all mixed like a poison formula.

And if the world wouldn’t let me be responsible…

then fuck it—I wouldn’t take responsibility for anything anymore.

I quit school. Broke up with her—

even though we’d promised never to leave each other.

I became a “bad kid.” Not just rebellious—

totally off the rails.

Alcohol, drugs, parties, theft, fights.

No dreams. No fire.

Just cigarette smoke and canned beer.

I drifted like a wreck in a raging river.

Even though I tried to survive through religion, history, philosophy, books, YouTube, podcasts…

Sometimes it felt like I found answers—

but eventually, I always felt more empty.

Because no matter how well you know the world—

if you don’t know yourself,

you’re just wandering a maze with no exit.

And this is me—

A Chiang Mai kid who got lost on purpose

and isn’t afraid to tell the truth everyone else hides.

The Black Hole of Addiction, Emptiness, Love, and Family

(Or to put it simply: The fucked-up life of a kid the world never listened to)

From age 15, just two years passed, but it felt like I’d lived 20 years on fast-forward—with all the good scenes skipped. I was only 17, but my mind felt like it had survived three world wars. Weed became my best friend, heroin my lover, and my bedroom was a simulated hell decorated with band posters and dusty bookshelves.

I shut myself in that room for years. Each day passed with nothing but breathing and refreshing Facebook—though no one ever messaged. No goals. No inspiration. Only a voice louder than TikTok screaming in my head:

"You’re worthless."

Until one day, it felt like the universe got annoyed with me and slapped me across the face:

"Are you really going to let yourself rot like this until you die?"

That’s when I saw my own reflection, broken in the mirror. No money. No friends. No job. I didn’t even know who I was anymore. And suddenly, another voice came—this time, my mom’s—

"Are you really gonna die like a stray dog?"

So I chose to quit heroin.

Locked myself in the house for six months.

Real hell doesn’t have horns or pitchforks.

It’s the kind of suffering that beats you down every morning and forces you to wake up just to die again the next day.

But every day I fell, I’d tell myself in the cracked mirror:

"If I survive this... I’ll tell the world my story."

I started working with my mom.

Began returning to the human world.

But my heart still felt trapped in a version of The Matrix without a hero.

The same questions haunted me:

"What is life?"

"And who am I living for?"

My teenage years were wrecked beyond repair—like a racecar crashing downhill.

I came so close to suicide, more than once.

But I survived... just because something deep inside still wanted to know:

Is there more to life than pain?

I grew in body, but my soul was stuck with old wounds—like someone who hadn’t tasted a real meal in a decade.

Love. Greed. Anger. Delusion. I went through it all—without a guidebook or warning signs.

Then I had a child.

I thought I’d finally understand what “family” meant.

But I failed. Twice.

Still... I kept trying.

Because I wanted to understand what it really means to be a father, not just have a child.

But for some reason...

I kept ending up back in the same pain—like a series with no ending, looping the same episode.

Until I met my current wife.

She’s no angel.

She walked straight into my hell and said:

"Hey, you don’t need to prove anything to anyone. I’m here. I get you."

She didn’t judge.

Didn’t leave.

Didn’t label my past.

She was the first person who made me stop thinking,

"I’m worthless."

And start feeling,

"Hey… maybe I’m human too."

She didn’t just heal my heart.

She filled the black hole in my soul I’d been chasing answers for my entire life.

Now I’m 28.

I don’t blame myself anymore.

I don’t think life’s playing a cruel joke on me.

I’ve chosen to rewrite my own story—with bloodied hands, tears, and all the brutal lessons life threw at my head.

I’ve finally come to understand:

"True love"

Isn’t someone who tells you to cheer up.

It’s someone who sits beside you in your sorrow—

Until, one day, you laugh again.

And once I could love and understand myself—

I could finally see the love others had for me.

And that…

That was the real healing power that saved my life.

Turning Point: Magic Mushrooms and Seeing the Truth Outside the Cave

Everything changed the day I tried “magic mushrooms” for the first time — yeah, the ones people joke about seeing unicorns twerking on rainbows...

But no, that wasn’t what happened.

They took me to meet the “me” I’d been running from my entire life.

Before that day, I was a single dad. Second failed family. Deep depression — the kind where a cat food commercial could make me cry.

Freelancer with unstable income. My kid’s tuition. Rent. A shattered heart — everything hit me all at once.

Then one day, a senior from college — not even that close, just used to drink together — said to me:

“Wanna try mushrooms, bro? Not for fun, but like... to go look inside yourself.”

At first I was like, “What the hell are you on about?”

But I was desperate... so I gave it a shot.

What happened wasn’t hallucination.

It was being forced — eye-pried open — to see the truth I’d been avoiding all my life:

Parents who abandoned me. Childhood wounds. Feeling worthless. Repeating failures.

It was like watching a 4DX movie of my own life — water, wind, and real tears.

And that’s when I started to understand:

Humans are all the same.

We just wear different masks to hide how broken we are inside.

I started seeing that the system we live in isn’t the truth — it’s “the cave,” like in Plato’s philosophy.

We sit watching shadows on the wall thinking that’s real life, while outside, a whole world is waiting for us.

That experience didn’t just open my eyes.

It woke me — not in a trendy way, but like waking from a nightmare we were tricked into believing was reality.

Of course, I tried telling people.

But all I got were looks like: “You high on something, bro?”

Fine. Maybe the world wasn’t ready.

But hell, my personal hell was still there.

Two weeks later, I was even more depressed.

But I didn’t give up. I started researching. Reading books. Studying research. Learning to meditate.

And then I realized:

“The mushroom isn’t the medicine. You are your own cure.”

The mushroom is just a key.

It opens the door to show you what’s inside.

But if you’re not ready to face what’s inside — nothing can help you.

After that, I started building discipline.

Waking up to exercise. Meditating. Raising a kid with no manual.

I cut down mushrooms to just once a year — like a “checkpoint” to ask myself:

“Are you still a good person?”

I started posting about all this on Facebook.

Nobody shared it. But a few quietly messaged me to say thank you.

It wasn’t life coaching —

It was a confession:

“I was broken too, just like you. But I made it through.”

And every time I feel lost, I just close my eyes and ask myself:

“Do you want to go back to being worthless?”

The answer is no.

I want to be someone who truly matters to this world.

I believe there are so many people out there who want to “wake up”

But don’t know where to start.

Trapped by the system. Boxed in by society. Hurt by words.

So I just want to say —

“It can change. Really.”

I’m the proof.

My life is the evidence.

That someone as wrecked as I was... can still rise.

And if you’ve read this far...

Sorry, I may not be a good person.

But at the very least... I’m real.

KURT: Sadness and the Fight for Truth

Everyone knows “Kurt Cobain” as the rockstar who carried the weight of the world with nothing but his guitar and bare feet. Even though he had fame, a complete family, wealth, a lovely daughter—nearly everything one could say defines a happy life—Kurt ultimately chose to end his own life. That’s what made me feel a deep connection to him. I sensed that there was something in me that resonated with something in him. That’s why I’ve chosen to use his name as my pen name, as a dedication to the spirit of my idol. I’ve made a personal prayer about it already, so... don’t tease me.

My life? I’m not a full-on drug lord or anything, but I’m not as clean as filtered water in a commercial either. Kurt’s guitar once saved me from suicide more than once. His sound wasn’t just music—it was the voice of someone who wanted to live… but didn’t know why.

I never thought “feeling too much” was a flaw, until the pain became too much to laugh off. Kurt understood me on the days I didn’t understand myself. That’s why I felt so deeply connected to him—without needing anyone’s permission. Some people told me to ordain as a monk. Others told me to see a psychiatrist. But I chose to walk into the forest of truth—sometimes with magic mushrooms, sometimes with philosophy, sometimes with drugs (not recommending it, seriously). I just wanted to know what the hell life is really about.

If I could compare my life to someone’s, I’d compare it to someone who loved music enough to die for it, and hated the world enough to scream at it through his songs… just like Kurt.

It’s not just the song “Come as You Are” that stuck with me—it’s the idea behind it. It’s like Kurt was shouting in the world’s face, “Be whatever the fuck you want—but don’t forget to be yourself.” Sounds simple, right? But if you’ve ever been buried in depression, you know that being yourself is never that easy.

Kurt once put a gun to his head.

As for me... I once shot my own heart with my own ambitions.

But luckily, I survived.

And even luckier, I woke up.

From Kurt’s life, I learned that sadness isn’t an enemy.

It’s a teacher.

And sometimes, the people the world sees as “broken” are the very ones creating something beyond what the world can even understand.

I don’t know if you, reading this, have ever cried alone in a bathroom.

Or ever heard a song and felt like it spoke for your whole life.

But if you have…

Then maybe you understand me more than you think.

And maybe… you understand Kurt more than the world ever did.

The one thing I don’t want to copy from Kurt is how he ended his life.

I’m going to stay alive to write my own songs.

Even if they’re never famous—they’ll be real.

Because I believe...

“Real people don’t need to die for the world to understand them.

They need to live on to make the world understand.”

And I’m still here...

Because the value of my life doesn’t depend on applause—

It depends on the sound of my own heart.

My Philosophy of Spiritual Learning – A Path Without Certificates, But With Heart

I don’t have diplomas, certificates, or any official titles that would make society recognize me as a “scholar.” But I have something that has always driven my learning — a thirst for knowledge, a desire to understand life, humanity, and the truth of this world.

From an art student in music to a drug addict — from a junkie to a seeker of the spiritual path.

It wasn’t a coincidence. It was a destiny I wrote for myself.

I don’t want to blame fate for not having financial support, connections, or a privileged background like many others. I don’t want to blame my family or the society I grew up in. I chose not to cling to my flaws or use them as excuses to give up on my dreams. Instead, I chose to look past them and begin to do something — anything — that might reflect to others that:

To change the world, you don’t need much.

All you need is a heart willing to change, willing to understand, and willing to keep learning — and that’s enough.

My learning never happened inside classrooms, but in the constant questioning of curiosity, and in the hundreds of books I read across different disciplines.

From science, which helped me understand the mechanisms of the universe and nature systematically,

to history, which taught me the roots, reasons, and consequences of human beliefs and actions,

to psychology, which helped me understand myself, others, and the complexity of the human mind.

Above all, I’ve studied spirituality, religion, and natural healing — not merely to believe, but to listen to the voices of our ancestors, to connect with the wisdom of those who came before us. This wasn’t a blind acceptance of old teachings, but a reconstruction — integrating ancient wisdom with modern understanding to form a living philosophy — a philosophy rooted in deep reflection, drawing from East and West, from science to spirit.

I’ve also studied evolution to broaden my view, to see that who we are is the result of a long process — the movement of life through time, from microbes to conscious beings, and from consciousness to the search for meaning.

All of this has shown me that true knowledge doesn’t need a stamp of approval.

Deep understanding can come from listening — listening to nature, to our feelings, and to the questions within us — and connecting what we hear with mindfulness.

I’m not an expert in any one field,

but I am a composer of a new philosophy, woven from many strands of knowledge, in pursuit of a mindful, balanced, and meaningful existence in an increasingly complex world.

This is my path — the path of learning through the heart.

The path of someone who was once lost, but who now chooses to live as a small light for someone still in the dark — to show that change is always possible,

if we dare to rewrite our own destiny.

The Founding of Tripsitter Thailand: The Path to Truth

Seven years ago… I ate some "magic mushrooms" and everything changed forever.

I don’t mean that I lost touch with reality, but that I "escaped the world of lies."

A world that forces you to wake up early and work a job you hate, for money you spend on things you don’t need, to impress people you don’t even care about.

After I woke up (not literally woke up late), I started questioning everything.

"Why the hell does life have to follow some path that someone, somewhere decided for me?"

The education system turns you into a robot, just like instant noodles.

The law is like a golden cage — it’s fancy, but it’s still a cage.

Religion? Sometimes, it becomes a system that presses your head down, making you obedient instead of freeing you.

Tripsitter Thailand wasn’t founded because I wanted to look cool.

It was born from the feeling of "I can’t take this shit anymore."

I wanted to create a space where you can "learn without teachers" and explore your mind without the fear of being called crazy.

Honestly, I started with my own money.

No sponsors, no government funds, no brands backing me.

I only had the spirit that refused to let this world keep lying to us.

(And a voice in my head that kept saying, "If you don’t start, I won’t stop.")

We created our own content, talking about mushrooms, about the mind, about the world, and about things no one dares to speak of.

Not to make you believe, but to make you "think" before you believe.

We don’t hand out diplomas. We give "questions."

We won’t tell you to believe in God, but we’ll make you wonder who the hell God really is.

The system teaches you to memorize, but at Tripsitter, we make you "think."

We learn from real experience, not from yellowed sheets copied from old teachers.

We talk about pain openly.

Because we believe that pain isn’t meant to be avoided, but to be understood.

Here, we don’t let you sit quietly listening to a teacher, we argue and debate until the fire burns.

Not because we’re smarter, but because we’re "hungry for the truth."

And we believe you’re hungry too...

If you feel like life isn’t fair,

If you feel like everything is staged for you to follow,

If you’re questioning the things everyone else blindly believes,

Then you should come and "get involved" with us.

Because at Tripsitter Thailand,

We don’t teach you just "how to survive."

We help you find out "why the hell you have to survive."

"Pain isn’t meant to be avoided. It’s the fire that burns away the shell of the world from you, leaving only the truth that no one can fake."

Article by : KURT

Compiled and Arranged by:

Tripsitter Thailand

A space for the exploration of spirituality, science, and healing through new perspectives of humanity.

[Instagram | YouTube | Facebook | Telegram]

( https://linktr.ee/Spiritual_substance.shop920 )

คำนำ

ในโลกที่มักให้คุณค่ากับรูปลักษณ์ภายนอกและความสำเร็จทางสังคม เราง่ายที่จะหลงลืมความจริงพื้นฐานข้อหนึ่ง:

เราทุกคนต่างก็เป็นมนุษย์

ผมชื่อเคิร์ต และผมอยากเป็นกระจกสะท้อนความจริงนั้นให้คุณเห็น — ว่าเราทุกคนต่างก็มีภาระของตัวเอง มีคำถามในใจ และมีความไม่สมบูรณ์แบบที่ต้องแบกรับไว้

เมื่อเราถูกปลดเปลื้องจากคำนำหน้าหรือป้ายชื่อจากสังคม สิ่งที่เหลืออยู่ ก็คือประสบการณ์ร่วมของการ "เป็นมนุษย์"

ในบล็อกโพสต์นี้ ผมอยากชวนคุณไปรู้จักเส้นทางชีวิตของผม ที่เต็มไปด้วยบททดสอบและความเปราะบาง เพื่อย้ำให้เห็นว่า

ผมก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา — เช่นเดียวกับคุณ

เราจะร่วมสำรวจทั้งความงดงามและความท้าทายของการมีชีวิตอยู่

และร่วมกันเฉลิมฉลองความจริงที่ว่า แม้เราจะต่างกันเพียงใด แต่เราทุกคนต่างกำลังพยายามเดินทางในโลกที่ซับซ้อนนี้ด้วยหัวใจแบบเดียวกัน

ผ่านบทเรียนที่ผมได้รับจากความเจ็บปวดและการเติบโต ผมหวังว่าจะสามารถเชื่อมโยงประสบการณ์ของเราเข้าด้วยกัน และเน้นย้ำถึงความเป็นมนุษย์ที่เราทุกคนมีร่วมกัน

เพราะแม้อุปสรรคของชีวิตจะทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยว แต่มันก็สามารถกลายเป็นสะพานแห่งความเข้าใจและการเยียวยา

เมื่อเรากล้ายอมรับความไม่สมบูรณ์ของตัวเอง เราจะเริ่มมองเห็นกันและกันด้วยใจที่อ่อนโยนขึ้น

ขอเชิญคุณร่วมเดินทางในเส้นทางแห่งการค้นพบและยอมรับตัวเอง เพื่อเปิดเผยความจริงอันลึกซึ้งของมนุษยชาติ:

ผมก็เป็นแค่มนุษย์ — เช่นเดียวกับคุณ

การสำรวจความเป็นมนุษย์ของผม: เข้าใจว่า “ผมก็เป็นมนุษย์ธรรมดา — เหมือนคุณ”

เมื่อเราค่อย ๆ ลอกชั้นเปลือกนอกของชีวิตออก เราจะพบว่าภายใต้ภาพลักษณ์และบทบาทต่าง ๆ

เราทุกคนล้วนมีเส้นใยแห่งความเป็นมนุษย์ที่เชื่อมถึงกัน

ไม่ว่าคุณจะมาจากที่ไหน หน้าตาแบบใด หรือมีชีวิตอย่างไร —

เราต่างมีมือ มีเท้า มีสมอง และหัวใจ

และเราทุกคนต่างเคยผ่านความเจ็บปวด มีคำถาม และบาดแผลในแบบของตัวเอง

สารหลักที่ผมอยากสื่อก็เรียบง่าย:

ผมก็เป็นแค่มนุษย์ — เหมือนคุณ

การยอมรับสิ่งนี้ ช่วยให้เราเปิดประตูสู่ความเข้าใจและเห็นใจกันในระดับที่ลึกยิ่งขึ้น

มันช่วยทำลายกำแพงที่สังคมมักสร้างขึ้น — กำแพงที่ตัดสินผู้คนจากเปลือกภายนอก

แทนที่จะตระหนักว่าเราทุกคนต่างก็ “กำลังรับมือ” กับบางสิ่งบางอย่างในชีวิต

ทุกความผิดพลาดที่ผมเคยทำ ไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัวของผม

แต่มันสะท้อนถึงประสบการณ์สากลของการเป็นมนุษย์

เมื่อเรายอมรับว่าทุกคนต่างก็พยายามหาคำตอบให้ชีวิตของตัวเอง

เราจะสร้างพื้นที่ปลอดภัยที่ความซื่อสัตย์และการเยียวยาจะเกิดขึ้นได้

ชุมชนของเราจะไม่ถูกสร้างบนพื้นฐานของความสมบูรณ์แบบ

แต่จะสร้างจากการเข้าใจในความไม่สมบูรณ์ของกันและกัน

บทเรียนจากความเจ็บปวด: การเดินทางของการยอมรับและการเติบโต — ผมก็เป็นแค่มนุษย์

ชีวิตมีวิธีสอนบทเรียนที่สำคัญผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด

เมื่อผมเดินผ่านเส้นทางที่คดเคี้ยวของตัวเอง ผมได้ตระหนักว่า

ความเจ็บปวดไม่ใช่แค่สิ่งที่เราต้องเอาชนะ — แต่มันคือเชื้อเพลิงของการเติบโต

ทุกครั้งที่ผมล้มลง มันไม่ใช่จุดจบ แต่มันคือกระจกที่สะท้อนให้ผมได้มองเห็นตัวเอง และเข้าใจโลกในมุมใหม่

ผมได้เรียนรู้ว่า ความล้มเหลวไม่ได้เป็นตัวกำหนดคุณค่าของเรา

แต่วิธีที่เราตอบสนองต่อความล้มเหลวนั่นแหละ ที่สร้างตัวตนของเราอย่างแท้จริง

เมื่อผมยอมรับความจริงนี้ ผมรู้สึกเป็นอิสระ

ผมสามารถเดินหน้าต่อไปได้ด้วยความตั้งใจและความจริงใจ

ในการเดินทางครั้งนี้ ผมได้เรียนรู้ว่า

“ความเปราะบาง” ไม่ใช่จุดอ่อน แต่คือพลัง

เมื่อผมกล้าที่จะแบ่งปันประสบการณ์อย่างตรงไปตรงมา

ผมก็พบว่า หลายคนรู้สึกเชื่อมโยงกับเรื่องราวของผม

เราทุกคนต่างก็มีแผลเป็นในใจ และมันคือรอยแผลเหล่านั้น ที่ทำให้เราเข้าใจกันและกันมากขึ้น

การยอมรับว่า ผมก็เป็นมนุษย์ธรรมดา — เหมือนคุณ

ทำให้เกิดความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง

และเปิดพื้นที่ของความเห็นอกเห็นใจ ที่เราจะได้เยียวยากันและกันอย่างแท้จริง

การเชื่อมโยงผ่านความไม่สมบูรณ์แบบ: โอบรับความเป็นมนุษย์ร่วมกัน — ผมก็เป็นมนุษย์เหมือนคุณ

เมื่อผมหวนกลับไปมองประสบการณ์ในชีวิต

ผมพบว่า ความไม่สมบูรณ์แบบเหล่านั้นเอง คือสิ่งที่หล่อหลอมตัวตนของเรา

แต่ละรอยแผลมีเรื่องราว

แต่ละความผิดพลาดคือบทเรียน

และที่สำคัญกว่านั้น — มันคือสะพานที่เชื่อมเรากับกันและกัน

ผมมักพบความสงบในความคิดที่ว่า

ไม่มีใครเลยที่ไม่เคยเจ็บปวด

เมื่อเรากล้าแบ่งปันบาดแผลในใจอย่างเปิดเผย

เรากำลังให้โอกาสคนอื่นได้มองเห็นตัวเองผ่านเรื่องราวของเรา

ความเข้าใจร่วมนี้จะกลายเป็นสายใยที่ลึกซึ้ง และพาเราก้าวข้ามความแตกต่างภายนอกได้

ในโลกที่มักกดดันให้เรานำเสนอภาพชีวิตที่ดู “สมบูรณ์แบบ”

การเลือกที่จะเป็นตัวเองอย่างแท้จริง คือการกระทำที่กล้าหาญ

เมื่อเรากล้ายอมรับความไม่สมบูรณ์ของตัวเอง

เรากำลังปลดปล่อยตัวเอง และเปิดทางสู่ความสัมพันธ์ที่แท้จริงยิ่งขึ้น

เพราะสุดท้ายแล้ว...

ผมก็เป็นแค่มนุษย์ — เหมือนคุณ

เราต่างเดินอยู่บนเส้นทางแห่งการค้นหา เข้าใจ และเยียวยา

และเราสามารถพยุงกันไว้

ในทุกย่างก้าวของการเดินทางนี้

I’m Just Human — Like You

คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าผมหน้าตาเป็นยังไง

ผมสวย หล่อ หรือเปล่า อ้วนหรือผอม รวยหรือจน — มันไม่สำคัญเลย

สิ่งเดียวที่ผมอยากให้คุณมองเห็น คือ

“ความเป็นคน” ที่ไม่ต่างจากคุณ

ผมมีมือ มีเท้า มีสมอง มีหัวใจ

และมีความเจ็บปวด มีคำถาม มีความผิดพลาด เหมือนกับทุกคน

ผมเองก็เคยทำผิดพลาดมา

อาจไม่เหมือนกับของคุณ

อาจไม่หนักหนาเท่าใคร หรืออาจรุนแรงเกินกว่าที่ใครบางคนจะให้อภัยได้

แต่ผมเชื่อว่า — คนทุกคนเคยหลงทาง เคยล้ม เคยทำในสิ่งที่ย้อนกลับไปแล้วรู้สึกว่า

“ไม่น่าเลย...”

และนั่นแหละ — คือ “ความเป็นมนุษย์”

เราเติบโตมาในสังคมที่หล่อหลอมให้เราพยายามเป็น "คนที่ใช่"

พยายามเป็นในสิ่งที่ได้รับการยอมรับ

จนลืมไปว่า...เราควรมีสิทธิ์ได้ “เป็นตัวเราเอง”

แม้จะยังไม่สมบูรณ์ แม้จะมีรอยแผล แม้จะเต็มไปด้วยคำถาม

ผมไม่ใช่ใครพิเศษ

ผมแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่พยายามจะซื่อสัตย์กับความผิดพลาดของตัวเอง

ไม่ใช่เพราะอยากให้ใครเห็นใจ

แต่เพราะผมเชื่อว่า ในวันที่เรากล้ายอมรับความไม่สมบูรณ์ของตัวเอง

เราจะเข้าใจ “มนุษย์” มากขึ้น — โดยไม่ต้องรีบตัดสินใครอีก

และบางที

นั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้นของการเยียวยา

ทั้งต่อตัวเราเอง และต่อกันและกัน

ผมไม่ใช่คนที่เกิดมาเพื่อเป็น "นักบำบัด" หรือ "ผู้นำทางจิตวิญญาณ" ตามตำรา

แต่ผมคือคนธรรมดาคนหนึ่ง — ที่เคยเดินหลงทางในชีวิตมาก่อน

โตมากับช่องว่างในครอบครัว และโลกทุนนิยมที่วางกับดักบางอย่างไว้ให้กับเด็กคนหนึ่งที่ยังไม่เข้าใจโลก ไม่เข้าใจตัวเอง และไม่เคยมีใครพาไปทำความเข้าใจสิ่งเหล่านั้นอย่างแท้จริง

ช่วงวัยรุ่นของผมเต็มไปด้วยความว่างเปล่าข้างใน จนพยายามเติมมันด้วยการ “แสดงออก” ผ่านพฤติกรรมต่าง ๆ

บางครั้งเป็นการเสพติดมิตรภาพ เสพติดสารเสพติด เสพติดการยอมรับจากเพื่อน — ถึงขั้นยอมทำสิ่งที่ผิด เช่น การขโมยของ เพื่อให้รู้สึกว่า “มีตัวตน” หรือ “เป็นคนที่เพื่อนยอมรับ”

ผมเคยเข้าใจผิดว่า ถ้ามีของใหม่ ๆ ถ้าเท่ ถ้ากล้าเสี่ยง ผมจะได้รับความรัก หรืออย่างน้อยที่สุด…จะไม่โดดเดี่ยว

แต่นั่นเป็นเพียงภาพลวงตา ที่สร้างขึ้นมาจาก “ความกลัว” และ “ความขาด” ภายในใจ

ผมเคยห่างจากคำว่า “บ้าน” อย่างแท้จริง แม้อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

แต่เมื่อผมโตขึ้น เมื่อผมกลายเป็น “พ่อคน” — ผมเริ่มหันกลับไปมองวัยเด็กของตัวเองอีกครั้ง

และพบว่า ความเจ็บปวดในวันนั้น กำลังสอนอะไรบางอย่างในวันนี้...

มันกำลังบอกกับผมว่า

เราทุกคนมีโอกาสที่จะ "หยุด" วงจรเดิม

เราทุกคนมีทางเลือกที่จะไม่ส่งต่อวิบากกรรม โดยไม่รู้ตัว

วันนี้ ผมไม่อวดตัวว่าเป็นใคร

ผมแค่เป็น “พ่อ” ที่พยายามเรียนรู้ที่จะเข้าใจลูก

เป็น “ลูก” ที่เริ่มเข้าใจพ่อแม่ในวันที่ตัวเองกลายเป็นพ่อ

เป็น “คนธรรมดา” ที่อยากเห็นเด็กรุ่นใหม่ไม่หลงทางแบบที่ผมเคยเป็น

และเป็น “Kurt”

ที่ตั้งใจจะใช้ประสบการณ์ชีวิต — ไม่ว่าดีหรือเลว —

มาเป็นสะพานให้ใครสักคน เดินข้ามความหลงทางในใจตัวเองได้ง่ายขึ้น

ไม่มีใครถามว่าเราอยากเกิดมั้ย ไม่มี tutorial ไม่มี restart มีแค่ “เฮ้ย มึงเกิดมาแล้วนะ โชคดีนะเว้ย!” และที่เหลือก็แค่ต้อง "เอาตัวรอด" ในโลกที่บางทีก็ดูจะเหี้ยกว่าที่คิด

การเดินทางของชีวิตไม่ได้เริ่มต้นจากความสมบูรณ์แบบเสมอไป ธรรมะชาติมันมักจะให้เราเริ่มต้นเกมแบบ Hard Survival mode เริ่มต้นจากความเจ็บปวด ความสูญเสีย และการพยายามหาความหมายในโลกที่บางครั้งรู้สึกเหมือนเป็นที่ที่มืดมนและไร้ทางออก

ชีวิตกู!!! — เอ้ย!!! ชีวิต ผม เต็มไปด้วยความพัง ความพลาด และความพยายามที่จะไม่พังให้ลึกไปกว่านี้ ทุกครั้งที่ล้มก็ได้บทเรียนใหม่ ๆ เหมือนโดนสั่งสอนโดยจักรวาลที่ไม่มีความเมตตาเท่าไหร่ แต่นั่นแหละ…มันหล่อหลอมผมให้แข็งแกร่งขึ้น ไม่ใช่แค่รอด แต่ เข้าใจ

แต่เดี๋ยวก่อน ชีวิตแม่งไม่ได้เริ่มจากความสมบูรณ์แบบแบบในโฆษณาแชมพู

มันเริ่มจากความโหด เจ็บ ปวด และบางทีแม่งก็ ไร้ความหมายแบบโคตรน่าหงุดหงิด

ทุกอย่างที่ผมเคยผ่าน เหมือนเป็นการอัปเลเวลจากความเจ็บปวด

ความทุกข์ไม่ได้ทำให้ผมอ่อนแอ แต่มันตบหน้าผมให้ตื่น

ให้ผมรู้ว่าจริง ๆ แล้วในความเจ็บนั้นมีพลังซ่อนอยู่

พลังของคนที่แม่งไม่อยากตายแบบโง่ ๆ ในระบบที่แม่งไม่แคร์เราด้วยซ้ำ

และในวันที่ชีวิตเหี้ยสุด ๆ ผมกลับเห็นอะไรบางอย่าง

“ความจริง” ไม่ได้มาในรูปของความสุข

แต่มาในรูปของ หมัดตรงเข้าเบ้าหน้า ที่ทำให้เราต้องหันมามองตัวเองจริง ๆ

นั่นแหละ...จุดเปลี่ยน

การเดินทางของผมไม่ได้จบที่การเอาชนะอุปสรรคหรือบู๊กับดราม่าในชีวิต

แต่มันค่อย ๆ พาผมไปเจอกับสิ่งที่ใหญ่กว่านั้น — ความหมาย

ที่ไม่ได้วัดจากเงินในบัญชี หรือยอดฟอลฯ ในไอจี

แต่วัดจากการที่เรา “ได้กลับมาเป็นมนุษย์” แบบที่แม่งไม่ต้องแสร้งอีกต่อไป

และตอนนี้... ผมเลือกแล้วว่าจะสร้างบางอย่าง

บางอย่างที่มันไม่ได้แค่ช่วยให้ผมอยู่รอด

แต่มันอาจช่วยให้คนอื่น...ที่อาจกำลังพังอยู่เหมือนกัน

ได้รู้ว่าเขาไม่ได้บ้า ไม่ได้แปลก และไม่จำเป็นต้องยอมแพ้

ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้…

แปลว่าคุณเองก็อาจจะกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่

ไม่ว่าจะเป็นความหมาย ความจริง หรือแค่หาทางออกจากรูหนูที่เรียกว่า "ชีวิตประจำวัน"

ผมขอชวนคุณเข้ามาฟังเรื่องของผม — ไม่ใช่เพราะผมพิเศษกว่าคุณ

แต่เพราะผมแม่งก็เคยพังเหมือนคุณ

และบางที…การเสือกเรื่องของผมวันนี้ อาจช่วยให้คุณเสือกเข้าใจชีวิตตัวเองพรุ่งนี้ก็ได้นะ :)

บทนำ: จากความเจ็บปวดสู่แสงสว่าง

“ผมเกิดที่เชียงใหม่ ท่ามกลางเมืองลองจาก กรุงเทพมหานคร ในครอบครัวคริสเตียน และคำว่า ‘ลูกหลานคนดี’…แต่ความจริงคือกูเป็นลูกหลานของดราม่าโคตรพีค”

บนหน้าฉาก — ครอบครัวผมดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบจนน่าอิจฉา

มีบ้าน มีศาสนา มีคนอวยพร มีภาพครอบครัวเรียบร้อยตรงปก

แต่หลังฉากคือ บัดซบในระดับที่ Netflix ยังเขียนบทสู้ไม่ได้

พ่อแม่ผมแยกทางกันตอนผมอายุ 3 ขวบ

จากเด็กที่เคยมีทุกอย่าง กลายเป็น เด็กพเนจรในครอบครัวตัวเอง

ธุรกิจล้ม ตาติดเหล้า บ้านแตกเป็นเสี่ยง ๆ ผมก็กลายเป็นเหมือนสัมภาระที่ใครว่างก็ช่วยดูแลหน่อย

ถึงภายนอกจะยิ้มเก่ง เฮฮา สตรองเหมือนโฆษณาน้ำแร่

แต่ในใจคือความว่างเปล่าที่ไม่มีใครบอกว่า มันคือความเจ็บปวดแบบที่ไม่ควรจะชิน

ผมกลายเป็นคนที่พูดว่า “ไม่เป็นไร” เก่งมาก

เก่งจนคนรอบข้างสบายใจ แต่ตัวเองแม่งโคตรเหนื่อย

เหมือนใช้ชีวิตแบบต้องแสดงทุกวันว่าโอเค ทั้งที่แม่งไม่เคยโอเคเลยสักวัน

และใช่…ผมเคยบอกตัวเองว่า “มันไม่ใช่ปัญหา”

เพราะถ้ายอมรับว่ามันคือปัญหา…ก็ต้องยอมรับว่าชีวิตแม่งพังจริง ๆ

แต่ลึก ๆ ข้างใน มันไม่ใช่แค่พัง มันคือ ภาวะไร้บ้านทางอารมณ์

ที่ถึงจะนอนบนเตียงกี่ผืนก็ไม่มีวันรู้สึกว่า “ปลอดภัย”

แต่ผมไม่ตาย ผมไม่หายไป ผมยังอยู่ตรงนี้

และที่ผมนั่งพิมพ์เล่าชีวิตให้คุณอ่านอยู่ ก็เพราะผมเชื่อว่า...

คนที่เสือกอยากรู้เรื่องผม อาจกำลังพยายามหาทางรอดให้ตัวเองเหมือนกัน

ถ้าคุณเคยรู้สึกเหมือนตัวประกอบในชีวิตตัวเอง — ยินดีด้วยครับ คุณเจอเพื่อนร่วมรบอีกคนแล้ว :)

ชีวิตวัยเด็กที่เต็มไปด้วยคำถาม...และคำว่า “กูเป็นใครในโลกเหี้ยๆ นี้วะ?”

ผมโตมาในโรงเรียนเอกชนสีขาวแดงชื่อดังในเชียงใหม่ — สถานที่ที่เต็มไปด้วยลูกหลานคนมีตังค์ หน้าตาดี พ่อแม่มีชื่อเสียง และมารยาทปลอมๆ ตามแบบฉบับ “อภิสิทธิ์ชน”
โลกทุนนิยมทำให้ผมกลายเป็นคนที่สนใจคุณค่าของสิ่งของ เพื่อเข้าสังคม มากกว่าการเรียน

ผมพยายามหาตัวตนของตัวเองผ่านกิจกรรมแทบทุกอย่าง

กีฬา ศิลปะ ดนตรี — จนสุดท้ายเจอกับ “เสียงกีตาร์” ที่มันกรีดใจผมได้ดีกว่าคำพูดของใครทุกคน

ผมตั้งวงดนตรี เป็นนักร้องนำ ไปประกวดโน่นนี่ มีคนชอบ มีเสียงปรบมือ

แต่เชื่อไหม? ถึงคนทั้งงานจะมองผมบนเวที — ผมกลับรู้สึกว่าไม่มีที่ไหน ที่เป็นที่ของผมเลยจริงๆ

ครอบครัวอยากให้ผมเป็นเด็กเรียนเก่ง หัวดี จะได้มีอนาคต

แต่หัวใจของผมแม่งล่องลอยเหมือนหมอกเหนือดอยสุเทพตอนตีห้า — ลอยไปกับคำถามที่ไม่มีใครตอบได้ว่า “ชีวิตมันเกิดมาทำไมวะ?”

โชคดีที่มีแม่คนเดียวที่ดูเหมือนจะเข้าใจผม ถึงจะไม่ได้พูดอะไรมาก

แต่แววตาของแม่เหมือนจะบอกว่า “ถ้าลูกจะบ้า แม่ก็จะอยู่ข้างลูก”

แล้วความบ้าก็เริ่มจาก "ความรัก" ครั้งแรกในชีวิต — เด็กสาวต่างโรงเรียนที่ผมรักเหมือนเธอเป็นเจ้าหญิงในนิทานของยาย

แต่ตอนเราอายุ 15 เธอตั้งครรภ์...

ผมแม่งคิดเลยว่าจะสู้ ผมพร้อมจะรับผิดชอบ พ่อวัยทีนบอยสายอบอุ่น

แต่เธอกลับตัดสินใจ “ยุติการตั้งครรภ์” โดยที่ผมไม่ทันได้เข้าใจอะไรเลย

โลกทั้งใบของผมแม่งพังแบบ HD ไม่มีเซ็นเซอร์

หัวใจแตกละเอียดเป็นเศษแก้วที่ใครเหยียบก็เจ็บ

ผมเสียใจ โกรธ สับสน ปนกันเหมือนสูตรยาพิษ

และในเมื่อโลกไม่ให้ผมรับผิดชอบ… ผมก็เลือกจะ “ไม่รับผิดชอบอะไรแม่งทั้งนั้นอีกแล้ว”

ผมทิ้งการเรียน บอกเลิกเธอ ทั้งที่เราเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน

ผมกลายเป็น เด็กนอกกรอบ ที่ไม่ใช่แนวติสต์ แต่แม่งคือหลุดโลกไปเลย

เหล้า ยา เที่ยว มั่ว ขโมยของ ชกต่อยทุกศึก ไม่มีฝัน ไม่มีไฟ มีแต่ควันบุหรี่และเบียร์กระป๋อง

ผมล่องลอยเหมือนซากเรือในแม่น้ำชีวิตที่เชี่ยวกราก

ถึงแม้ผมจะพยายามหาทางรอดผ่านศาสนา ประวัติศาสตร์ ปรัชญา หนังสือ ยูทูบ พอดแคสต์ต่างๆ

บางทีก็เหมือนจะเจอคำตอบนะ… แต่สุดท้ายกลับว่างเปล่ายิ่งกว่าเดิม

เพราะต่อให้รู้จักโลกทั้งใบ แต่ถ้าไม่รู้จักใจตัวเอง — ก็เหมือนเดินในเขาวงกตโดยไม่มีทางออก

และนี่คือผม — เด็กเชียงใหม่ที่หลงทางแบบตั้งใจ และไม่กลัวที่จะเล่าความจริงที่คนอื่นพยายามซ่อน

หลุมดำของการเสพติด ความว่างเปล่า ความรัก และครอบครัว

(หรือจะเรียกให้เข้าใจง่าย ๆ ว่า ชีวิตเหี้ย ๆ ของเด็กคนหนึ่งที่โลกไม่เคยฟัง)

จากอายุ 15 ผ่านมาแค่ 2 ปี แต่แม่งเหมือนใช้ชีวิตผ่านไป 20 ปีแบบกด Fast Forward แล้วโดน Skip ฉากดี ๆ ไปหมด ตอนนั้นผมอายุแค่ 17 แต่จิตใจนี่อย่างกับคนเพิ่งผ่านสงครามโลกมา 3 รอบ กัญชากลายเป็นเพื่อนสนิท เฮโรอีนคือคนรัก และห้องนอนผมก็คืออเวจีจำลองที่ตกแต่งด้วยโปสเตอร์วงดนตรีและฝุ่นเต็มชั้นหนังสือ

ผมปิดตัวเองอยู่ในห้องนานนับปี วัน ๆ มีแต่หายใจทิ้งกับรีเฟรชหน้า Facebook แบบไม่มีใครทักมาอยู่ดี ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีแรงบันดาลใจ มีแต่เสียงในหัวที่ดังยิ่งกว่า TikTok ว่า “มึงแม่งไม่มีค่า”

จนวันนึง เหมือนจักรวาลแม่งรำคาญผม ก็เลยตบเข้าที่หน้าให้รู้ว่า “มึงจะปล่อยตัวแบบนี้ไปจนตายเหรอ?”

ตอนนั้นแหละ ผมเริ่มเห็นเงาของตัวเองพังอยู่หน้ากระจก ไม่มีเงิน ไม่มีเพื่อน งานไม่มี กูเป็นใครก็ไม่รู้แล้วด้วยซ้ำ แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงในหัวอีกนั่นแหละ (แต่รอบนี้เสียงแม่) พูดว่า “มึงจะตายแบบหมาข้างถนนจริงดิ?”

ผมเลยเลือกจะเลิกเฮโรอีน ขังตัวเองในบ้านนาน 6 เดือน นรกของจริงไม่มี Horn ไม่มี Pitchfork มีแต่ความทรมานที่เล่นงานทั้งตัวและใจเหมือนโดนรุมกระทืบทุกเช้าแล้วถูกปลุกให้ลุกมาตายใหม่อีกวัน

แต่ทุกวันที่ล้ม ผมพูดกับตัวเองในกระจกแตก ๆ ว่า “ถ้ากูรอดได้... กูจะเล่าเรื่องนี้ให้โลกฟัง”

ผมเริ่มหัดทำงานกับแม่ เริ่มกลับเข้าสู่โลกของมนุษย์ แต่ใจยังเหมือนหลุดอยู่ใน Matrix เวอร์ชันไม่มีพระเอก คำถามเดิมวนกลับมาเสมอ “ชีวิตคืออะไรวะ?” กับ “แล้วกูอยู่เพื่อใคร?”

ชีวิตวัยรุ่นของผมแม่งพังยับกว่ารถซิ่งลงเขา ฝังลึกจนเกือบฆ่าตัวตายหลายรอบ แต่รอดมาได้แค่เพราะบางสิ่งในใจยังอยากรู้… ว่าชีวิตจริง ๆ มันมีอะไรมากกว่าความเจ็บปวดรึเปล่า?

ผมโตขึ้นในร่างกาย แต่ใจแม่งหยุดอยู่กับแผลเก่า ๆ เหมือนคนไม่เคยได้กินข้าวดี ๆ มาเป็นสิบปี รัก โลภ โกรธ หลง ผมผ่านมาหมด แบบไม่มีแม้แต่คู่มือใช้งานหรือคนเตือนล่วงหน้า

จนผมมีลูก ผมคิดว่าผมจะเข้าใจคำว่า “ครอบครัว” แต่เปล่าเลย… ผมพลาดในการสร้างครอบครัวไปถึงสองรอบ แต่นั่นแหละ… ผมยังพยายามอยู่ เพราะผมอยากจะเข้าใจความหมายของ “การเป็นพ่อ” มากกว่าแค่มีลูก

แต่ไม่รู้ทำไม… ผมแม่งก็ยังวนกลับมาเจ็บอยู่ที่เดิมเหมือนดูซีรีส์ที่มันไม่มีตอนจบเสียที

จนได้เจอกับภรรยาคนปัจจุบันของผม – เธอแม่งไม่ใช่นางฟ้า แต่เป็นคนที่เดินเข้ามาในขุมนรกของผมแล้วบอกว่า “เฮ้ มึงไม่ต้องพิสูจน์อะไรให้ใครดูหรอก กูอยู่ตรงนี้ เข้าใจมึง”

เธอไม่ตัดสิน ไม่ทิ้ง ไม่ตีตราอดีตของผม เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมหยุดคิดว่า “ผมไม่มีค่า” และเริ่มรู้สึกว่า "เฮ้ย... มึงก็เป็นมนุษย์นะ"

เธอไม่ได้แค่รักษาใจผม แต่แม่งเติมเต็มหลุมดำในจิตวิญญาณที่ผมไล่ล่าหาคำตอบมาตลอดชีวิต

ตอนนี้ผมอายุ 28 แล้ว

ผมไม่โทษตัวเองอีกต่อไป

ไม่คิดว่าชีวิตแม่งเล่นตลกกับผม

แต่ผมเลือกที่จะ “เขียนเรื่องราวชีวิตของตัวเองใหม่” ด้วยมือเปื้อนเลือด น้ำตา และบทเรียนสัส ๆ ที่โลกโยนใส่หัว

ผมเข้าใจแล้วว่า

"ความรักที่แท้จริง"

ไม่ใช่การมีคนคอยบอกให้เราหายเศร้า

แต่มันคือการมีคนที่พร้อมจะลงไปนั่งร้องไห้ด้วยกัน... จนเราหัวเราะได้ในวันหนึ่ง

และเมื่อผมรักตัวเองได้ เข้าใจตัวเองได้

ผมก็สามารถมองเห็น “ความรัก” ที่คนอื่นมีให้ผม... ได้อย่างแท้จริง

และนั่นแหละ… คือพลังที่เยียวยาชีวิตผมอย่างแท้จริง

จุดเปลี่ยน: เห็ดวิเศษและการมองเห็นความจริงนอกถ้ำ

ทุกอย่างแม่งเปลี่ยนไปในวันที่ผมลอง ‘เห็ดวิเศษ’ ครั้งแรก — ใช่ครับ ไอ้เห็ดที่หลายคนคิดว่าแดกแล้วจะเห็นยูนิคอร์นเต้นทเวิร์กบนสายรุ้งนั่นแหละ... แต่เปล่าเลย มันพาผมไปเจอกับ “ตัวเอง” ที่ผมพยายามหนีมาทั้งชีวิต

ก่อนวันนั้น ผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว ครอบครัวพังรอบสอง ซึมเศร้าหนักแบบเปิดดูโฆษณาอาหารแมวก็ร้องไห้ได้ งานฟรีแลนซ์ เงินไม่แน่นอน ค่าเทอมน้อง ค่าเช่าบ้าน ค่าใจที่พังยับ — ทุกอย่างแม่งโถมเข้าใส่

แล้ววันนึง รุ่นพี่ที่ไม่ได้สนิทอะไรมาก แค่เคยแดกเหล้าด้วยกันตอนเรียน แนะนำว่า...

“ลองเห็ดมั้ยมึง? ไม่ใช่แบบแดกแล้วเอามันนะ แต่แบบ...เข้าไปดูข้างในตัวเองอะ”

ตอนแรกก็แบบ “เหี้ยไรของมึงวะ?” แต่ด้วยความหมดหนทาง… ก็ลองแม่งดู

สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ภาพหลอน

แต่คือการถูกจับกรอกตาให้มองความจริงที่พยายามหลบมาทั้งชีวิต —

พ่อแม่ที่ทอดทิ้ง ความเจ็บปวดในวัยเด็ก ความรู้สึกไร้ค่า ความพังซ้ำซาก

มันเหมือนนั่งดูหนังชีวิตตัวเองแบบ 4DX มีน้ำ มีลม และมีน้ำตาไหลจริง

แต่นั่นแหละ... ผมเริ่มเข้าใจว่า

มนุษย์แม่งก็เหมือนกันหมด แค่ต่างคนต่างมีวิธีใส่หน้ากากไม่ให้ใครรู้ว่าข้างในมันพัง

ผมเริ่มเห็นว่า ระบบที่เราอยู่ แม่งไม่ใช่ความจริง แต่มันคือ “ถ้ำ” แบบในปรัชญาเพลโต

ที่เรานั่งดูเงาบนผนังแล้วคิดว่านั่นคือชีวิตจริง ทั้งที่ข้างนอกมีโลกทั้งใบรอให้เราออกไปดู

ประสบการณ์นั้น ทำให้ผม “ตื่น” แบบไม่ใช่แค่ตาสว่างนะ

แต่มันคือการตื่นจากฝันร้ายที่เราถูกหลอกให้คิดว่าเป็นชีวิตจริง

แน่นอน ผมตื่นมาอยากเล่าให้ทุกคนฟัง แต่สิ่งที่ได้คือสายตาแบบ “มึงเสพไรผิดปะวะ?”

ก็โอเค... โลกยังไม่พร้อม แต่นรกของผมก็ยังอยู่

สองอาทิตย์หลังจากนั้น ซึมเศร้าหนักกว่าเดิม

แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมเริ่มค้นคว้า อ่านหนังสือ ดูงานวิจัย เรียนรู้การทำสมาธิ

แล้วผมก็เข้าใจว่า...

“เห็ดไม่ใช่ยาวิเศษ มึงต่างหากที่เป็นยารักษาตัวเอง”

เห็ดมันแค่กุญแจ ที่เปิดประตูให้เราเห็นว่า “ข้างในเรามีอะไรบ้าง”

แต่ถ้าไม่อยากเผชิญกับข้างในนั้นจริงๆ ก็ไม่มีอะไรช่วยได้

จากนั้นผมเริ่มฝึกวินัย

ตื่นมาออกกำลังกาย ฝึกสมาธิ เลี้ยงลูกแบบไม่มีบทเรียนจากไหนสอน

ลดการใช้เห็ดจนเหลือแค่ปีละครั้ง แบบ “จุดเช็คพอยต์” ที่เอาไว้ถามตัวเองว่า

“มึงยังเป็นคนดีอยู่มั้ย?”

ผมเริ่มเขียนเรื่องพวกนี้ลงเฟซบุ๊ก ไม่มีใครแชร์หรอก แต่ก็มีคนแอบอินบ็อกซ์มาขอบคุณ

มันไม่ใช่การไลฟ์โค้ช แต่เป็นการสารภาพว่า

“กูก็เคยพังเหมือนมึงนั่นแหละ แต่กูรอดมาได้”

และทุกครั้งที่ผมรู้สึกหลงทาง ผมแค่หลับตาแล้วถามตัวเองว่า

“มึงอยากกลับไปเป็นคนไร้ค่าอีกมั้ย?”

คำตอบคือ ไม่... ผมอยากเป็นคนที่มีประโยชน์ต่อโลกใบนี้จริงๆ

ผมเชื่อว่า ข้างนอกนั่นยังมีคนอีกเพียบ ที่อยาก “ตื่น” แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง

โดนระบบขู่ โดนสังคมตีกรอบ โดนคำพูดทำร้าย

ผมอยากบอกว่า — “แม่งเปลี่ยนได้จริง”

ผมคือหลักฐาน มีชีวิตเป็นเครื่องพิสูจน์

ว่าคนที่เคยพังยับเยินอย่างผม ยังลุกขึ้นมาได้

และถ้ามึงอ่านมาถึงตรงนี้...

ขอโทษนะ กูอาจไม่ได้เป็นคนดี

แต่อย่างน้อย... กูก็ “จริง”

KURT: ความเศร้าและการต่อสู้เพื่อความจริง

ทุกคนรู้ว่า “เคิร์ต โคเบน" คือร็อคสตาร์ผู้แบกโลกไว้ทั้งใบด้วยเสียงกีตาร์และตีนเปล่า ถึงแม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียง มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีเงินทอง มีลูกสาวที่น่ารัก มีองค์ประกอบแทบจะครบทุกอย่างที่จะสามารถเรียกได้ว่า ชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุข แต่สุดท้าย kurt กลับเลือกการจบชีวิตเป็นทางเลือกของเขา นั่นทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเขา มันสัมผัสได้ว่ามาบางสิ่งบางอย่างคล้ายกัน จนผมขอใช้ชื่อของเขาเป็นนามปากกาเพื่ออุทิศให้กับจิตวิญญาณของไอดอลของผม ผมอฐิฐานขออย่างเป็นการส่วนตัวแล้ว ฉนั้น อย่าแซว

ชีวิตผมน่ะเหรอ? ก็ไม่ได้แสบถึงขั้นเป็นเจ้าพ่อค้าเฮโรอีน แต่ก็ไม่ได้สะอาดเหมือนน้ำเปล่าในโฆษณาเครื่องกรองน้ำ เสียงกีตาร์เคิร์ตมันเคยช่วยผมไม่ให้ฆ่าตัวตายมาแล้วหลายรอบ เสียงแม่งไม่ใช่แค่เพลง แต่มันคือเสียงของคนที่อยากอยู่…แต่ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม

ผมไม่เคยคิดว่า “การรู้สึกมากไป” จะเป็นข้อเสีย จนกระทั่งแม่งเจ็บจนขำไม่ออก เคิร์ตแม่งเข้าใจผมในวันที่ผมไม่เข้าใจตัวเอง ผมเลยอินกับพี่แกแบบไม่ต้องขออนุญาตใคร บางคนไล่ไปบวช บางคนบอกให้หาหมอ แต่ผมเลือกเดินเข้าป่าแห่งความจริงด้วยเห็ดวิเศษบ้าง ปรัชญาบ้าง ยาเสพติดบ้าง (ไม่แนะนำเว้ย เอาจริง) ก็แค่อยากรู้ว่าชีวิตมันคือเหี้ยอะไรกันแน่

ถ้าชีวิตผมจะเปรียบเทียบได้กับใครสักคน ผมก็อยากเปรียบเทียบกับคนที่เคย รักดนตรีมากพอจะตายเพราะมัน และเกลียดโลกมากพอจะร้องเพลงด่ามัน …เหมือนเคิร์ตนั่นแหละ

มันไม่ใช่แค่เพลง “Come as you are” ที่ติดหู แต่คือไอเดียแม่งลึกกว่านั้น มันเหมือนเคิร์ตกำลังตะโกนใส่หน้าคนทั้งโลกว่า “มึงจะเป็นอะไรก็เป็นเหอะ แต่อย่าลืมเป็นตัวเอง” ซึ่งฟังดูง่ายเนอะ แต่ถ้าคุณเคยอยู่ในซอกหลืบของซึมเศร้า คุณจะรู้ว่าการ “เป็นตัวเอง” มันไม่เคยง่ายเลย

เคิร์ตเคยเอาปืนยิงหัวตัวเอง ส่วนผม…ก็เคยเอาเป้าหมายมายิงหัวใจตัวเองเหมือนกัน

แต่โชคดีที่ผมรอด

และยิ่งโชคดีที่ผมตื่น

ผมเรียนรู้จากชีวิตของเคิร์ตว่า ความเศร้าแม่งไม่ใช่ศัตรู มันคือครู

และบางครั้ง คนที่โลกมองว่า “พัง” อาจเป็นคนที่กำลังสร้างสรรค์บางสิ่งที่แม่งสูงกว่าความเข้าใจของคนทั่วไป

ผมไม่รู้หรอกว่าคุณที่กำลังอ่านอยู่เคยร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียวไหม

เคยฟังเพลงแล้วรู้สึกว่ามันพูดแทนทั้งชีวิตคุณได้ไหม

แต่ถ้าเคย...

คุณอาจเข้าใจผมมากกว่าที่คุณคิด

และคุณอาจเข้าใจเคิร์ตมากกว่าที่โลกเคยเข้าใจเขา

สิ่งเดียวที่ผมไม่อยากเหมือนเคิร์ตคือ…ผมจะไม่จบเกมชีวิตด้วยการยิงตัวเอง ผมจะอยู่เพื่อเขียนเพลงของผมเอง แม้มันจะไม่ดัง แต่มันจะ “จริง”

เพราะผมเชื่อว่า...

“คนจริงแม่งไม่จำเป็นต้องตายเพื่อให้โลกเข้าใจ แต่อยู่ต่อไปเพื่อเปลี่ยนโลกให้เข้าใจ”

และผมก็ยังอยู่ตรงนี้...

เพราะคุณค่าในชีวิตผม ไม่ได้ขึ้นกับเสียงปรบมือ แต่ขึ้นกับเสียงหัวใจของผมเอง

บทความ: ปรัชญาการเรียนรู้ทางจิตวิญญาณของผม – เส้นทางที่ไม่มีใบประกาศ แต่มีหัวใจ

ผมไม่มีใบประกาศ ไม่มีวุฒิบัตร ไม่มีตำแหน่งที่รับรองว่าผมเป็น “ผู้รู้” ในสายตาสังคม แต่ผมมีสิ่งหนึ่งที่ขับเคลื่อนการเรียนรู้ของผมมาโดยตลอด — ความกระหายใคร่รู้ ความปรารถนาที่จะเข้าใจชีวิต ความเป็นมนุษย์ และความจริงของโลกใบนี้อย่างแท้จริง

จากเด็กศิลป์สายดนตรี สู่เด็กติดยา — จาก ขี้ยา สู่เส้นทางแห่ง จิตวิญญาณ

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันคือ โชคชะตาที่ผมเขียนเอง

ผมไม่อยากโทษโชคชะตาที่ผมไม่มีทุนทรัพย์ ไม่มีสายสัมพันธ์ หรือไม่มีต้นทุนชีวิตเหมือนใครหลายคน ผมไม่อยากโทษครอบครัวหรือสังคมที่ผมเติบโตมา ผมเลือกที่จะไม่ยึดติดกับข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่ปล่อยให้มันเป็นข้ออ้างในการละทิ้งความฝัน แต่กลับเลือกที่จะมองข้ามมัน เพื่อเริ่มลงมือทำบางสิ่ง บางอย่าง ที่จะสะท้อนให้ผู้คนเห็นว่า —

การจะเปลี่ยนโลก ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากมาย

แค่มีหัวใจที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลง พร้อมจะเข้าใจ และเปิดรับการเรียนรู้อยู่เสมอ — ก็เพียงพอแล้ว

เส้นทางการเรียนรู้ของผมไม่เคยอยู่ในกรอบห้องเรียน หากแต่อยู่ในความสงสัยที่คอยตั้งคำถาม และในหนังสือหลายร้อยเล่มจากหลากหลายศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็น วิทยาศาสตร์ ที่ช่วยให้ผมเข้าใจกลไกของจักรวาลและธรรมชาติอย่างเป็นระบบ, ประวัติศาสตร์ ที่ทำให้ผมเข้าใจรากเหง้า เหตุผล และผลลัพธ์ของความเชื่อและการกระทำของมนุษย์, จิตวิทยา ที่ช่วยให้ผมเข้าใจตัวเอง ผู้อื่น และความซับซ้อนของจิตใจมนุษย์

เหนือสิ่งอื่นใด ผมศึกษาเรื่อง จิตวิญญาณ ศาสนา และธรรมชาติบำบัด ไม่ใช่เพียงเพื่อเชื่อ หากเพื่อฟังเสียงของบรรพบุรุษ เพื่อสัมผัสภูมิปัญญาของผู้ที่ดำรงอยู่ก่อนหน้าเราหลายชั่วอายุคน การศึกษานี้ไม่ได้เป็นการรับมาโดยไม่กลั่นกรอง แต่เป็นการประกอบความรู้เก่าเข้ากับความเข้าใจใหม่ เพื่อสร้าง ปรัชญาของตัวเอง — ปรัชญาที่มีชีวิต มีรากฐานจากการ พินิจพิเคราะห์อย่างรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นจากตะวันตกหรือตะวันออก จากวิทยาศาสตร์สู่จิตวิญญาณ

ผมยังศึกษาเรื่อง วิวัฒนาการ เพื่อขยายมุมมองของผมออกไป ให้เห็นว่าตัวตนของเราคือผลลัพธ์ของกระบวนการที่ยาวนาน เป็นการเคลื่อนไหวของชีวิตผ่านกาลเวลา จากจุลชีพสู่มนุษย์ผู้มีจิตสำนึก และจากจิตสำนึกสู่การแสวงหาความหมาย

ทั้งหมดนี้ทำให้ผมเริ่มมองเห็นว่า ความรู้ที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องมีตราประทับ ความเข้าใจที่ลึกซึ้งสามารถเกิดจากการฟัง ฟังธรรมชาติ ฟังความรู้สึก ฟังคำถามภายในตัวเราเอง — และนำสิ่งที่ได้ยินมาเชื่อมโยงอย่างมีสติ

ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์ใดศาสตร์หนึ่ง แต่ผมคือ ผู้ประกอบปรัชญาใหม่ จากหลากหลายองค์ความรู้ เพื่อการดำรงอยู่ที่มีสติ สมดุล และมีความหมายในโลกที่ซับซ้อนขึ้นทุกวัน

นี่คือเส้นทางของผม — เส้นทางแห่งการเรียนรู้ด้วยหัวใจ เส้นทางของคนเคยหลงทาง ที่วันนี้ขอใช้ชีวิตเป็น แสงเล็กๆ ให้ใครบางคนที่ยังอยู่ในความมืด เห็นว่า ความเปลี่ยนแปลงเป็นไปได้เสมอ — ถ้าเราเขียนโชคชะตาขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเอง

การก่อตั้ง Tripsitter Thailand: เส้นทางสู่ความจริง

7 ปีที่แล้ว... ผมแดก "เห็ดวิเศษ" เข้าไป แล้วแม่งก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย

ไม่ได้หมายถึงว่าผมหลุดโลกไป แต่คือผมแม่ง “หลุดจากโลกที่ถูกหลอก”

โลกที่แม่งบังคับให้คุณตื่นเช้าไปทำงานที่คุณเกลียด เพื่อเงินที่คุณใช้ซื้อของที่คุณไม่ต้องการ

เพื่อเอาใจคนที่คุณไม่ได้อินด้วยเลย…

หลังจากที่ผมตื่นรู้ (ไม่ใช่ตื่นสาย) ผมเริ่มตั้งคำถามกับทุกอย่าง

“ทำไมชีวิตแม่งต้องเดินตามรอยทางที่ใครก็ไม่รู้เป็นคนขีดไว้?”

ระบบการศึกษาแม่งปั้นคนให้เหมือนกันหมดเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

กฎหมายก็เหมือนกรงทอง—หรู แต่แม่งก็กรงอยู่ดี

ศาสนาเหรอ? บางทีก็กลายเป็นระบบที่กดหัวคุณให้เชื่องมากกว่าจะปลดปล่อย

Tripsitter Thailand มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะผมอยากเท่

แต่มันเกิดจากความ “แม่งกูทนไม่ไหวแล้ว”

ผมอยากสร้างพื้นที่ที่คุณจะได้ “เรียนรู้แบบไม่ต้องมีครู”

และสำรวจจิตใจตัวเองแบบไม่ต้องกลัวโดนตราหน้าว่าบ้า

เอาจริง ผมเริ่มด้วยเงินตัวเองล้วนๆ

ไม่มีสปอนเซอร์ ไม่มีงบรัฐ ไม่มีแบรนด์ไหนมาหนุน

มีแค่วิญญาณที่ไม่ยอมให้โลกนี้หลอกแดกอีกต่อไป

(และเสียงในหัวที่พูดว่า “ถ้ามึงไม่เริ่ม กูก็จะไม่หยุด”)

เราทำคอนเทนต์เอง พูดเรื่องเห็ด พูดเรื่องจิต พูดเรื่องโลก และพูดเรื่องที่ไม่มีใครกล้าพูด

ไม่ใช่เพื่อให้ใครเชื่อ แต่มึงจะต้อง "คิด" ก่อนจะเชื่อ

เราไม่ได้ให้ใบประกาศ เราให้ “คำถาม”

ไม่บอกให้คุณศรัทธาในพระเจ้า แต่จะทำให้คุณสงสัยว่าพระเจ้าคือใครกันแน่

ระบบแม่งสอนให้คุณจำ แต่ Tripsitter จะทำให้คุณ “จำเป็นต้องคิด”

เราเรียนรู้จากประสบการณ์จริง ไม่ใช่จากชีทสีซีดๆ ที่ถ่ายเอกสารจากครูคนก่อน

เราพูดถึงความเจ็บปวดแบบไม่ต้องหลบหน้า

เพราะเราเชื่อว่า ความเจ็บปวดไม่ได้มีไว้หนี แต่มันมีไว้เข้าใจ

ที่นี่เราไม่ให้คุณนั่งพับเพียบฟังอาจารย์ แต่เราจะนั่งเถียงกันให้ไฟลุก

ไม่ใช่เพราะเราเก่งกว่า แต่เพราะเรา “หิวความจริง”

และเชื่อว่า คุณก็กำลังหิวอยู่เหมือนกัน...

ถ้าคุณรู้สึกว่าชีวิตแม่งไม่แฟร์

ถ้าคุณรู้สึกว่าทุกอย่างแม่งถูกจัดฉากไว้ให้คุณเดินตาม

ถ้าคุณกำลังตั้งคำถามกับสิ่งที่คนอื่นเชื่อกันอย่างบ้าคลั่ง

งั้นคุณควรจะมา “นั่งเสือก” กับพวกเรา

เพราะที่ Tripsitter Thailand

เราไม่ได้สอนให้คุณรู้แค่ “วิธีอยู่”

แต่เราจะช่วยกันหาว่า ทำไมแม่งต้องอยู่?

"ความเจ็บปวดไม่ได้มีไว้เพื่อหลีกเลี่ยง แต่มันคือไฟที่เผาเปลือกโลกออกจากตัวคุณ เหลือไว้แค่ความจริงที่ไม่มีใครปลอมได้"

Article by : KURT

จัดทำและเรียบเรียงโดย:

Tripsitter Thailand

พื้นที่สำหรับการสำรวจจิตวิญญาณ วิทยาศาสตร์ และการเยียวยาผ่านมุมมองใหม่ของมนุษยชาติ

[Instagram | YouTube | Facebook | Telegram]

( https://linktr.ee/Spiritual_substance.shop920 )